VAN VERSLAAFD TOT 'VRIJE ETER'

Bekijk hier dit artikel in pdf

Monique Rosier kampte als jonge actrice acht jaar met een ernstige eetstoornis. Ze propte zich heimelijk en dwangmatig vol en braakte dan alles uit om slank te blijven. Nu is ze al twintig jaar zelfstandig therapeut en propageert het 'vrije eten'.

door Margaretha Coornstra
illustratie Nozzman

Hoe is het in Godsnaam mogelijk dat het woord 'calorie' voor ons zo'n negatieve lading heeft gekregen, terwijl verderop mensen doodgaan van de honger? Calorieën zijn fantástisch, ze geven ons energie!" Obesitas, anorexia en boulimia nervosa: therapeut Monique Rosier (48) beschouwt eetstoornissen als maatschappelijk probleem. "De westerse mentaliteit is heel zwart-wit. Alles wat we niet perfect vinden, moet weg. Iedereen is bang om af te wijken van de ideale norm, maar we hebben geleerd die angst te verstoppen." Eetverslaafden zijn vaak intelligente en gevoelige mensen, zegt Rosier; het type dat bang is voor afwijzing en hoge eisen aan zichzelf stelt. "Elke eetstoornis begint met een dieet. Onze westerse wereld gaat heel krampachtig met voedsel om: slank zijn, gezond eten, 'mager' eten. Op de basisschool vertelt juf al over de gevaren van overgewicht.

 

Maar zulke goedbedoelde informatie kan minstens zo kwalijk uitpakken. Diëten verstoren het natuurlijke mechanisme. Ik ken meisjes van 6, 7 jaar met anorexia." In haar autobiografie Monster & Mo, nooit meer op dieet beschrijft Rosier zowel haar eetverslaving als de paradoxale methode van het 'vrije eten'. Naast het accepteren van je onvolkomenheden, inclusief de eetverslaving, vormt het 'mogen eten wat je wilt' een cruciaal element. "Diëten werken averechts. Denk aan een slippende auto: zodra je op de rem trapt, kun je niet meer sturen. Je moet 'm in z'n vrij zetten." Anders dan de reguliere hulpverlening, die verstoorde eetpatronen veelal poogt te normaliseren via strak afgepaste voedselplannen, laat Rosier haar cliënten eten waar ze écht zin in hebben, ook als dat patat of slagroomtaart is. Juist het toestaan van verboden begeerten brengt gemoedsrust, als basis voor herstel. "Het gaat er niet om wát je eet, maar hóe je eet", chargeert ze. "Niets is fout of goed, alles mag. Omarm je verslaving, maak verbinding met je verlangens, je angst, je boosheid!Wat hebben ze je te vertellen?Wat heb je nodig?" Eetstoornissen gelden als moeilijk behandelbaar. Hoewel Rosier goede contacten onderhoudt met reguliere eetstoornisklinieken, weet ze dat gangbare therapieën niet altijd genezing brengen. "Sommige eetverslaafden krijgen te horen: 'Met jou komt het nooit meer goed.' Dat zal ik nooit zeggen. Dus krijg ik ook 'uitbehandelde' mensen in mijn praktijk. Een meisje dat vergeefs negen jaar in klinieken doorbracht, een mevrouw van 65 die vijftig jaar lang haar eten uitbraakte, vijftig jaar! Ze is twee keer bij me langsgeweest en houdt nu al vier maanden haar eten binnen." Volgens Rosier hebben alle eetstoornissen dezelfde kern. "Overeten en ondereten komen voort uit dezelfde overlevingsstrategie. Daarom zie ik het niet als een ziekte, want van een ziekte moet je áf. Het is een ontwrichting van het fysiologisch mechanisme, veroorzaakt door diëten." Vooralsnog lijkt het pionierswerk, al krijgt Rosier steeds meer artsen en diëtisten op haar hand. Momenteel werkt ze ook aan de opzet van een eigen kliniek. Voor kortdurende opnames. "Ik geloof niet in jarenlang afgesloten zijn van de maatschappij." En met een huiselijke sfeer. Ze heeft al een staf van BIG-geregistreerde medewerkers paraat.

Als ik lijnde, schreeuwde mijn lichaam om eten'

De 36-jarige Saskia, een voormalig cliënt van Monique Rosier, nam het initiatief tot de informatie- en netwerksite www.monster-en-wij.nl voor eetverslaafde lotgenoten. Ze worstelde zelf vijftien jaar lang met het 'monster', waarbij ze extreem lijnen afwisselde met woeste vreetbuien. Psychotherapieën boden geen soelaas. In 2009 volgde Saskia een voortraject voor opname in een eetstoorniskliniek, toen ze Rosiers boek Monster & Mo las. Ze deinsde aanvankelijk terug voor het idee van vrij eten, doodsbang om haar zelfbeheersing te verliezen. Tot ze aan den lijve ervoer wat het effect van volledige keuzevrijheid is: dat je ontdekt dat je een keuze hébt. "Als dingen niet mogen, worden ze beladen en blijf je eraan denken. Als ik lijnde, schreeuwde mijn lijf om suiker, vet, iets hartigs! Nu ik in vrijheid leef en eet en me realiseer dat ik de rest mijn leven altijd chocola of bagels mág eten, luister ik naar mijn lijf. Wil ik die chocola werkelijk nú eten? Het kan immers altijd nog? " Natuurlijk ging dit niet meteen vanzelf, voegt Saskia eraan toe. "Het was een proces. Maar ik heb mezelf toch in drie maanden uit mijn eetverslaving gegeten. En als ik tien jaar eerder van 'vrij eten' had gehoord, zou me dat veel verdriet en ellende hebben bespaard. Dus ik wil het nu wel van de daken schreeuwen. Het principe is eigenlijk zo simpel. "

<< Pagina terug