Therapiepraktijk voor healing en coaching

ARTIKEL UIT LEF MAGAZINE

OBSESSIE WORDT OVERGAVE

Tekst Jolande Bastiaans
Fotografie Leon van den Broek


Monique RosierMonique Rosier had alles als jonge vrouw: schoonheid, hersens, succes en een acteercarrière. Voor haar werk als fotomodel vond het modellenbureau echter dat ze drie kilo moest afvallen. Deze drie kilo waren het begin van een acht jaar durend gevecht met haar gewicht. Een obsessie die haar leven ondragelijk maakte en haar bijna fataal werd. 'Ik hing hele nachten met hevige buikkrampen boven de wc, terwijl ik ondertussen mijn teksten leerde.'

Monique: 'Ik heb een heerlijke en onbezorgde jeugd gehad. Ons gezin bestond uit mijn vader, mijn moeder, mijn broer en ik. Op mijn dertiende keek ik naar mijn benen en dacht: zijn die dikke benen van mij? Nog dezelfde week nam ik actie en ging ik op dieet. Ik at alleen nog maar groenten en vlees omdat ik had bedacht dat je van aardappelen dik zou worden. Ik ging er flink bij sporten en kreeg meteen resultaat. Ik viel af! Dat gaf me een echte kick, omdat het werkte. Ik had controle over mijn gewicht en daarmee controle over mijn gevoelens. Tijdens mijn puberteit werd ik opstandig; ik kreeg een eigen wil. Toen ik vijftien was, reageerde ik op een advertentie met een oproep voor een actrice. Ik moest daarvoor naar een modellenbureau in Amsterdam. Ik kreeg de rol niet omdat ik te jong was, maar kwam zo wel in contact met Margarete van Dam, een belang- rijke casting director. Via haar deed ik een auditie en kreeg ik mijn eerste rol. Spelen in die eerste tv productie voelde voor mij als thuiskomen. Ik vierde mijn zestiende verjaardag op de set en voelde me geliefd en gelukkig. Voor mij was het feest begonnen. Inmiddels werkte ik ook als model. Al heel snel reisde ik de hele wereld over en ontmoette ik allerlei interessante mensen. Wel was ik voortdurend op dieet, want bij het modellenbureau vond men mij zeker drie kilo te zwaar. Die drie kilo's werden uiteindelijk mijn obsessie.'

Vreetbuien
'Ik at alleen nog maar super gezond, dronk zwarte koffie en citroenwater en at mondjesmaat een crackertje of wat yoghurt. Er woedde een oorlog in mijn hoofd die me knettergek maakte en ik voerde een voortdurend gevecht tussen wel en niet eten. Een strijd die ik begon te verliezen. Dat maakte me wanhopig. Ik voelde me steeds meer afgesloten en kreeg eetbuien. Een collega-model gaf me tijdens het werk een gouden tip. 'Kots toch gewoon je eten er weer uit na de maaltijd. Dat doe ik al jaren.' Bingo, dacht ik. Dat is de oplossing. En ik volgde met het grootste gemak haar advies op. Ondertussen had ik wel een grote liefde ontmoet: David. David was half Amerikaans en met hem ging ik voor het eerst naar de Verenigde Staten. Ik ging naar Hollywood om me te oriënteren op een opleiding. In LA volgde ik een cursus Young Professional Actors. Terug in Nederland kreeg ik steeds meer vreetbuien. Ik at enorme hoeveelheden chocola en pannen vol pasta om het vervolgens weer uit te braken. Ik werd er doodongelukkig van en was de uitputting nabij. Ik voelde me steeds onzekerder wor- den en nam mezelf iedere dag voor weer normaal te gaan eten. Soms lukte dat een poosje, totdat ik me weer te dik voelde en ik mezelf weer op dieet zette.'

'Mijn therapie voor mensen met een eetverslaving staat loodrecht op de strategieën van dwang, voedselplannen en diëten'

Monique Rosier Laxeer- en plasmiddelen
'In dezelfde tijd begon ik Pien te vertolken in de populaire comedyserie Zeg 'ns Aaa. Het publiek was dol op Pien, maar ik kotste Monique uit. Ik spuugde met periodes meerdere keren per dag, slikte ondertussen ook laxeer- en plasmiddelen en zat steeds meer gevangen in mijn eetverslaving. Ik bracht hele nachten op de wc door, waar ik met heftige buikkrampen mijn teksten uit mijn hoofd leerde. David was de enige ter wereld die wist van mijn zelfdestructie; ik leidde een dubbelleven. En die zelfvernietiging deed onze relatie geen goed. Ondertussen leefde ik een uitdagend leven. Ik vloog naar New York om auditie te doen, at in de beste restaurants en had fijne vrienden. Mijn familie wist nog steeds van niets. Ze vonden wel dat ik steeds onbereikbaarder werd, maar weten dat aan de conse- quenties van het vak. Ik was eenentwintig en werd steeds vaker in het ziekenhuis opgenomen. De ene keer was dat voor een herniaoperatie, dan weer voor een astma-aanval en de volgende keer voor galstenen. Ik vertelde de artsen niets van mijn eet- verslaving. Ik moest geopereerd worden en met de drains nog in mijn buik hing ik alweer boven de pot om er een heel pak stroopwafels uit te kotsen. Er was één lichtpuntje: ik was door alle ziekenhuisopnames en pijn geen drie, maar dertien kilo afgevallen. Ik was zo ongelofelijk trots op dat lage gewicht!'

Zelfhaat
'Op een dag haalden David en ik de voorpagina van De Tele- graaf. Onze relatie werd verbroken doordat hij halsoverkop met Whoopi Goldberg was getrouwd. Op dat moment beleefde ik mijn rock bottom. De mediahype rondom dat huwelijk, de ziekenhuisopnames en een inmiddels ingestorte carrière. Ik wist het echt niet meer, kon niet meer ophouden met huilen en ging er aan kapot. Ik nam het laatste beetje geld dat ik had en vertrok naar Amerika. Ik had aan een Nederlandse vriendin beloofd dat ik in de Verenigde Staten een therapeut zou gaan zoeken. Aan die belofte heb ik me gehouden. Ik stortte mijn hart bij haar uit en vertelde haar over mijn verdriet, machte- loosheid en zelfhaat. Ze nam me aan als patiënt en beval me om naar zelfhulpgroepen te gaan. Die waren er 25 jaar geleden in Amerika al volop. Tijdens die eerste meeting voelde ik me ontzettend opgelaten. Ik huilde alleen maar. Het duurde weken voordat ik hakkelend mijn verhaal durfde te vertellen. Daar in een kerk in Los Angeles, omringd door lotgenoten, begon mijn weifelende weg naar herstel.'

Leven zonder eetverslaving
'Het eerste half jaar ben ik ontelbare keren terug gevallen. Met als absoluut dieptepunt die keer dat ik totaal in paniek op de bovenste verdieping van een parkeergarage stond. Het bonkt van binnen, mijn hoofd barst bijna uit elkaar. Dit is te veel en ik kan het niet meer aan. Ik loop naar de rand en besluit dat het mooi is geweest. Deze strijd kan ik niet meer hanteren. De hoofdschakelaar is om...Ik kan niet meer...Ik word heel stil en bereid me voor om naar beneden te springen. Het lijkt letterlijk alsof het geluid uitgaat: even is het helemaal doodstil. Dan hoor ik diep beneden mij zachtjes het geluid van zoemende auto's weer aanzwellen. Ik kijk naar mijn voeten die tegen de rand aan staan. Voetje voor voetje schuifel ik achteruit. Ik ren in één rechte lijn naar mijn auto. Ik rijd richting Rachels huis. Na vijftien minuten word ik overvallen door een helse gierende huilbui. En ik hoor mezelf een wanhopig en langgerekt mááámáááá kermen. (fragment uit Monster&Mo)
Dezelfde avond nam ik het besluit om terug naar Nederland te gaan. Op hetzelfde moment besloot ik om nooit meer over te geven en daarmee verantwoording te nemen voor mijn eetge- drag. Ik wist dat het ergste nog moest beginnen. Ik moest leren leven zonder mijn eetverslaving.'

Vrij eten
'Terug in Nederland viel het me direct op dat Amerika op het gebied van verslaving enorm voorop liep. Mijn moeder had een piepklein boekje over anorexia gevonden en dat was alles wat er over te vinden was. Zelfs de huisarts deed een beetje lacherig toen ik hem beschaamd vertelde dat ik een eetverslaving had. In de jaren erna volgde ik alle mogelijke therapieën, cursussen en opleidingen, maar de basis van mijn herstel kwam tijdens het 12 stappen programma. Een jaar lang heb ik niets anders gedaan dan zelfhulpgroepen aflopen, therapieën volgen en boe- ken lezen. In een van de groepen leerde ik Annette kennen. Zij vertelde dat ze al twee jaar haar overgave had gevonden in vrij eten. De rest van de meeting ging in een roes aan me voorbij. Na afloop heb ik haar aangeklampt en gesmeekt of zij me wilde helpen. Ik was alleen doodsbang dat wanneer ik mijn gecontro- leerde eten los zou laten, ik 200 kilo zou gaan wegen. Annette gaf mij eerlijk antwoord: 'Ik weet niet of dat bij jou ook zo gaat, maar ik ben niet aangekomen.' Annette werd mijn sponsor en mijn vriendin. En vanaf die tijd – nu 25 jaar geleden - ben ik ook vrij gaan eten. Alles wat ik wilde, overal en altijd en zoveel als ik wilde. Stukje bij stukje vond ik mijn leven terug. Ik werd vriendjes met mijn grootste angst. Door mijn verslaving te leren begrijpen in plaats van ervan af te komen, leerde ik niet alleen opnieuw te eten... Ik leerde te leven. Tot die tijd dacht ik wer- kelijk dat ik alleen gelukkig zou zijn als ik maar dun was.'

'Mensen met een verslaving zijn vaak hele krachtige mensen. junks zijn juist niet dom en slap, al is dat de algemene opvatting'

Monique RosierVrij van dwang
'Door de intense verwarring die mijn verslaving teweeg bracht, heb ik ontzettend veel geleerd en vooral mezelf heel goed leren kennen. Ik streefde er voortdurend naar een ontspannen, ener- gieke, slimme, mooie, lieve en dus perfecte vrouw te zijn. Maar wat ik eigenlijk dacht was: ik kan niks, ik ben niks en het wordt ook nooit wat. Alles wat ik niet naar mijn hand kon zetten, leek door mijn verslaving met eten of juist niet-eten wel te lukken. Sinds ik met vrij eten ben begonnen, ben ik ook werkelijk vrij. De tien kilo die ik aankwam tijdens het afkicken, raakte ik vanzelf weer kwijt zonder er ook maar iets voor te hoeven doen. Vandaag de dag doe ik het nog precies zo. Als ik zin heb in friet met mayo, eet ik friet en geen volkoren boterham met kaas en tomaat. Wanneer ik de neiging heb om te gaan diëten – want die drang steekt zo nu en dan de kop nog op – koop ik iets wat ik heel lekker vind en moedig ik mezelf aan: eet maar, je weet dat je zoveel mag als je wilt. Ik weet tot op het bot dat ik alles maar dan ook alles en net zoveel mag eten als ik wil. Dán valt meteen het verlangen weg en hoef ik niet meer te vechten. Ik ben vrij van dwangmatige gedachten over eten. Natuurlijk gelo- ven mensen met een eetverslaving dit principe in het begin niet, maar als je luistert naar je gevoel en het 'gokt' zul je zien dat het werkt. Dit principe kun je op alles in het leven toepassen. Niet leven op kracht en verzet, maar op zachtheid en liefde.'

Eigen therapiepraktijk
'Door mijn eetverslaving kwam ik erachter dat bepaalde princi- pes minder goed voor mij werken. We kennen deze beginselen allemaal: Kom op...even doorzetten. Kiezen op elkaar, niet janken. Waar een wil is, is een weg. Ik wil niet meer willen wat ik niet kan. Sindsdien ervaar ik ruimte en rust. Mensen met een verslaving zijn vaak hele krachtige mensen. Junks zijn juist niet dom en slap, al is dat de algemene opvatting. Maar die kracht is vaak ook hun grootste valkuil. Verslaafden moeten leren voelen en beseffen dat ze goed zijn zoals ze zijn. Ieder mens wordt mooi geboren. Naast de liefdevolle en mooie gebeurtenissen in ieders leven, kan er ook van alles dramatisch tegenvallen. Dat is niet te voorkomen. De kunst van het leven is hoe je met die tegenslagen leert omgaan. Toen ik net uit mijn eetverslaving kwam, moest ik weer opnieuw leren leven. Ik begon voorzich- tig aan de andere kant van de camera te werken als styliste en casting director en deed verschillende opleidingen. Autoracen werd mijn nieuwe uitdaging. Daarnaast zocht ik mijn weg in spiritualiteit en healing. Ik leefde heel intens. Ik leerde een nieuwe liefde kennen en met hem kreeg ik twee prachtige kinderen. Mijn eigen therapiepraktijk kwam van de grond. En zo kon ik andere mensen, die worstelen met het leven onder- steunen.'

Kracht én kwetsbaarheid
'In mijn praktijk geef ik therapie in de volgorde therapie- healing-coaching. Ik heb een eigen methode ontwikkeld en zoek samen met mijn cliënten waar de pijn zit en vooral waar ze behoefte aan hebben. Tijdens de healing leren mensen te voelen hoe ze in hun lijf zitten, verwerken ze het lijden uit het verleden en komen ze erachter waar hun kracht en kwetsbaarheid zit. Bij het coachen ondersteun ik hen bij het in praktijk brengen van de nieuwe inzichten. Er komen mensen met allerlei verslavingen, depressies, relatieproblemen, onverwerkte rouw en trauma's. Een ieder bepaalt zelf hoe vaak ze therapie bij me willen volgen. Je moet met plezier naar therapie gaan als je het nodig hebt. Cliënten zijn vaak aan het eind van hun latijn als ze hier voor het eerst komen. Ze verschijnen hier volkomen uitge- put aan de deur. Dat kan ook niet anders. Een verslaving woont je uit. Vrijwel iedereen die bij me komt, is het vechten zo beu. Het doel van mijn methode is dat cliënten het leven weer ten volle kunnen leven. Een enorme beloning. Mijn therapie voor mensen met een eetverslaving staat loodrecht op de strategieën van dwang, voedselplannen en diëten. Mijn methodiek werkt voor mij al ruim 25 jaar en in al die jaren ben ik nooit meer te dik of te dun geworden. Het is fantastisch om mee te mogen maken dat dat ook voor veel van mijn cliënten precies zo werkt.'

Lef om te gokken
'Zes jaar geleden ben ik gescheiden; dat vond ik een hele emotionele en zware tijd. Door alle spanning en verdriet viel ik spontaan tien kilo af. Al na een half jaar ontmoette ik mijn huidige vriend en drie jaar geleden zijn we gaan samenwonen. Na die hectische periode zat ik zo weer op mijn 'normale' oude gewicht. Ik krijg nog wel eens de dieetkriebels, vooral als ik op vakantie ben. Zodra ik neig daar aan toe te geven, wordt de zee ineens veel minder blauw, mijn vriend plotseling een stuk min- der leuk en het eiland waar we zitten lang niet meer zo mooi. Ik corrigeer de dieetdwang direct en mag vervolgens alles eten. Machteloos zijn betekent voor mij: ik ga nooit meer op dieet. Ik ga nooit meer junken. Mijn eigen methodiek houdt onder meer in dat je hier niet leert van je eetverslaving af te komen, maar om met die verslaving om te gaan. De verslaving ben jij. Als je ermee gaat vechten, wint je het never nooit. Ga vooral eten en ga vooral eten wat je lekker vindt. Dat is heel moeilijk voor mensen die al jaren kampen met een dwangmatig eetpatroon en doodsbang zijn om aan te komen. Ze moeten wel het lef hebben om te gokken. Ik begeleid ze en stimuleer ze om de sprong wagen. Mensen met een verslaving zitten in een doodlopende steeg, waar ze niet uitkomen, zonder uitzicht op de mooie dingen van het leven. Ik begeleid ze de steeg uit, de zon in. Het is naar om terug te val- len, maar een terugval is in veel gevallen goud waard. Daar leer je van. Ik noem het ook geen terugval, maar een struikeling.'

Mo&Co kliniek
'Later dit jaar start ik mijn eigen kliniek: Mo&Co. Het wordt een huis waar je als gast binnenkomt; beslist niet als patiënt. In Mo&Co ben je als gast vrij om te halen wat je nodig hebt: massage, yoga of bodybalance. Natuurlijk kun je er therapieses- sies doen, maar het wordt ook een veilige en gezellige plek - ook voor partners en familie - waar je ongedwongen kunt delen, samen wat kunt drinken of lekker eten. Je kunt er wandelen, kletsen en deelnemen aan een zelfhulpgroep. Ook zullen er lezingen gehouden worden. Voor de meer professionele hulp zijn er een arts, een fysiotherapeut, een psychotherapeut, een haptonoom en een diëtist. Ja, ook een diëtist. Niet om diëten voor te schrijven, maar om voedingsadvies te geven en allerlei vragen te beantwoorden, bijvoorbeeld over allergieën en over opgebouwde angsten voor suikers, vetten en koolhydraten. De kliniek krijgt ook een opleidingsfunctie. Met een deskundig team gaan we hulpverleners trainen om volgens mijn metho- diek therapieën te geven. Momenteel lopen er gesprekken met geïnteresseerde zorgverzekeraars en onderzoeken we of we op termijn als een gecertificeerd bedrijf aanspraak kunnen maken op vergoeding van een behandelpakket. Het wordt zeker niet de Mo-show. Maar met heel mijn hart en ziel wil ik een voorbeeld zijn voor lotgenoten. Het is zo waardevol om totaal vrij te zijn van een eetverslaving. Het is het verschil tus- sen de hemel en de hel.'

Voor meer informatie: www.moniquerosier.com
lef Magazine geeft vijf exemplaren weg van het boek Monster & Mo Nooit meer op dieet. stuur een mailtje naar prijsvraag@ lef-magazine.nl o.v.v. Monster & Mo. Vergeet niet je naam, adres en telefoonnummer te vermelden.


Monique Rosier wie is monique rosier?
monique rosier werd in 1963 geboren in bergen, noord holland. als actrice werd ze onder andere bekend door het spelen van de rol van pien in zeg 'ns aaa (1982- 1986). ook werkte ze gedurende die tijd als fotomodel. tijdens deze jaren ontwikkelde ze ernstige eetstoornis- sen (anorexia nervosa en boulimia), die in totaal acht jaar duurden. ze woonde enige jaren in de verenigde staten met haar amerikaanse vriend. In 1990 ging ze achter de schermen werken, onder meer als styliste en castingdirector. af en toe was ze nog op televisie te zien. daarnaast volgde ze opleidingen en cursussen en verdiepte zich in psychotherapie en paranormale en spirituele geneeskunde. In 1995 werd ze autojournalist voor het blad elle en in 1997 werd ze presentatrice van het tv programma de zesde versnel- ling. van 2005 tot eind 2007 was monique te zien in de bnn soap onderweg naar morgen. monique heeft al twintig jaar haar eigen therapiepraktijk. ze woont samen en heeft twee kinderen.

Bekijk hier het artikel in pdf

<< Pagina terug

Logo Monique Rosier
Tekst Monique Rosier
Home
Voor Wie
Monique Rosier
Therapie
Eetverslaving
opleiding coach
Mijn Boek
In de Media
Reacties
Reacties
Maak een afspraak
Info & Contact