Therapiepraktijk voor healing en coaching

ARTIKEL UIT HET AD VAN 8 SEPTEMBER 2009

'Pien' kampte met anorexia
ZEG 'NS JA TEGEN ETEN

door Albert Kok

Foto: Patricia Steur Photography In de periode tijdens en na Zeg 'ns Aaa wisselde ze boulimia af met anorexia. Monique Rosier zocht toen naar het boek dat ze nu maar zelf heeft geschreven . . 'Ik kocht een taart en at die in één keer op. Weliswaar huilend, maar toch.'

Als kind balanceerde ik liefst op muurtjes en randjes. Ik hoor nog de vermanende stem van
mijn moeder: 'zo meteen val je eraf en val je op je hoofd'. In het zwembad maakte ik salto's liefst zo dicht mogelijk langs de waterkant. Gevolg: gat in mijn hoofd. Ik was niet bang, altijd onderzoekend.

Op mijn 17de kwam ik in Zeg 'ns Aaa terecht. Vijf seizoenen heb ik als Pien in die serie gezeten, zonder dat een van mijn collega's wist wat er met mij aan de hand was. Op mijn 12de was het eigenlijk al begonnen. Ik zag toen hoe mijn lichaam ging veranderen. En dat vond ik niks. Ik wilde geen vrouwenlijf; ik wilde mijn eigen lijf houden.

Ik besloot geen aardappels meer te eten en zág meteen resultaat. Het afvallen gaf een enorme kick. Weer balanceren op het randje. Ik was op zoek naar perfectie en controle.
Maar de echte eetverslaving begon pas tijdens Zeg 'ns Aaa. Het was een tijd van laxeren en overgeven. Ik weet nog hoe het leren van mijn teksten gepaard ging met hevige buikpijn. Door je lijf voortdurend te verstoren met diëten en ergere straffen, raakt je fysiologische systeem ontregeld. Hoofd en lijf slaan op tilt. Vergelijk het met een computer waarbij je twee knopjes tegelijk indrukt. Je wilt stoppen met eten, terwijl je lichaam juist smeekt om eten.

Met een buro-out kun je nog wegkomen: je hebt te hard gewerkt, dat is best stoer, nu moet je even rustiger aan doen. Maar het is niet stoer als je een patatje mayo neemt en je hangt vijf minuten later boven de wc. Het is bovendien misschien wel de moeilijkste verslaving die er is. Ja, ook als je het vergelijkt met roken. Met roken kun je stoppen, met eten niet.

Mijn ouders en collega's wisten van niks. De schaamte werd groter, net als de emotionele eenzaamheid. Na afloop van elk seizoen vertrok ik naar Amerika. Ik had daar een agent en deed audities. Mijn vriend David was de enige die van mijn eetstoornis wist.

We leven in een wereld waarin je moet scoren. Nu nog meer dan toen. Anderen vluchten dan in coke of drank. Heb ik ook wel eens geprobeerd, maar het was nooit mijndrug of choice. Mijn keuze was eetverslaving. Het haalde overal de scherpe randjes vanaf: van de angst, van de onzekerheid, van de pijn. Op zeker moment breekje. Emotioneel, financieel
- alles raakte ik kwijt.

Ik kon niet meer verder en ging in therapie. Toen pas heb ik het mijn ouders verteld. Dat
was een eerste belangrijke stap: eerlijk proberen te zijn. Dat luchtte geweldig op. Mijn relatie met David was gestrand, ik had het daar natuurlijk moeilijk mee, maar het maakte ook de weg vrij om definitief naar Nederland terug te gaan.

Acht jaar lang had ik me verslikt in alle denkbare kuren, diëten en poeders. De 'boekjeshulp' die ik kreeg, stelde keer op keer teleur. Totdat ik me net als eerder in Los Angeles weer bij een lotgenotengroep meldde. Daar ontmoette ik een meisje dat het anders deed. Ik vond haar mooi en wijs. Zij had het stoppen met eten achter zich gelaten. Was weer opnieuw gaan eten. Met complete overgave. Ik deed het haar na. Kocht bijvoorbeeld een taart en at die achter elkaar op. Weliswaar huilend, maar toch. Zonder nog controle te willen uitoefenen.


In eerste instantie kwam ik aan. Eerlijk gezegd meer dan me lief was. Maar dat woog niet op tegen de rust die het besef me gaf dat ik daar niets meer over te zeggen had. Ik ging
weer een natuurlijk leven leiden, zonder verdoving, zonder destructie. Een leven met al zijn ups en downs. Door een heel intens besef dat ik niet van mijn verslaving af moest, maar dat ik mijn verslaving ben, werd ik langzamerhand vriendjes met mijn grootste vijand.

Dieetverslaving in iedere vorm leidt vooral af van waar het echt om gaat. Door te
gaan eten kom je er achter waar je werkelijk naar hongert. Als vanzelf ging het overgewicht er weer van af. Ik ging lekker eten en kwam uit op wat kennelijk mijn gewicht
is: zo'n 65 kilo.

Ik bouwde een nieuw leven op, werd weer verliefd en kreeg kinderen. De relatie hield geen stand. Drieënhalf jaar geleden gingen we helaas uit elkaar. Ik heb het al die tijd uit de pers gehouden, maar het kwam tot een scheiding toen ik in Onderweg naar Morgen speelde. Hoewel ik na een half jaar opnieuw een relatie kreeg, met mijn huidige vriend, was het een verwarrende tijd, Wat ook aan mijn gewicht te merken was. Ik woog op zeker moment nog maar 57 kilo, maar dat maakte me op geen enkele manier gelukkig.

Als je beseft dat je pijn en je wanhoop bij je horen, kom je op een natuurlijke manier daarmee in balans. Je wordt dan verantwoordelijk voor wat je wel en niet kunt. Dat is veel krachtiger dan welke ingrijpende truc je ook kunt uithalen met medicijnen of doorzettingsvermogen. Dat is wat ik op Sonja Bakker tegen heb. Ze is vast een lieve meid,
maar ik ben niet zo pro-Sonja. Zij hamert steeds op discipline. Maar op wilskracht kom je er niet. Als je volgens de methode Sonja afvalt, moet je je hele leven op dieet blijven. Dat
houdt geen mens vol.

Ik ben eruit gekomen met exact de tegenovergestelde manier van denken. Juist wel eten in plaats van niet eten. Er gaat in Nederland elke week een meisje dood aan anorexia. Zes miljoen Nederlanders zijn te dik en 600.000 kinderen kampen met serieus overgewicht. Ik ben het levende bewijs van iemand die nu alweer twintig jaar zorgeloos eet zonder dik te worden. Zonder dwang, zonder dieet, zonder ingreep.


Jaren heb ik gezocht naar het boek dat ik nu maar zelf heb geschreven: Monster &Mo. Over mijn ervaring en over mijn oplossing. Het klinkt mooi: waar een wil is, is een weg. Maar als je je helemaal op de wil concentreert, dan zie je niet meer hoe mooi de weg kan zijn. Het heeft lang geduurd voordat bij mij het kwartje viel, maar door 'ja' te zeggen tegen eten zei ik eigenlijk voor het eerst ook volmondig 'ja' tegen het leven.

Monster & Mo ligt vanaf 1 oktober in de winkel.

<< Pagina terug

Logo Monique Rosier
Tekst Monique Rosier
Home
Voor Wie
Monique Rosier
Therapie
Eetverslaving
opleiding coach
Mijn Boek
In de Media
Reacties
Reacties
Maak een afspraak
Info & Contact