ARTIKEL UIT HET AD VAN 8 SEPTEMBER 2009
'Pien' kampte met anorexia
ZEG 'NS JA TEGEN ETEN
door Albert Kok
In de periode tijdens en na
Zeg 'ns Aaa wisselde ze
boulimia af met anorexia. Monique Rosier zocht toen naar het boek dat ze nu maar zelf heeft geschreven . . 'Ik kocht een taart en at die in één keer op. Weliswaar huilend, maar toch.'
Als kind balanceerde ik liefst
op muurtjes en randjes. Ik hoor nog de vermanende stem van
mijn moeder: 'zo meteen val je eraf
en val je op je hoofd'. In het zwembad maakte ik salto's liefst zo dicht mogelijk langs de waterkant. Gevolg: gat in mijn hoofd. Ik was niet
bang, altijd onderzoekend.
Op mijn 17de kwam ik in Zeg 'ns Aaa terecht. Vijf seizoenen heb ik als Pien in die serie gezeten, zonder
dat een van mijn collega's wist wat er met mij aan de hand was.
Op mijn 12de was het eigenlijk al
begonnen. Ik zag toen hoe mijn lichaam ging veranderen. En dat
vond ik niks. Ik wilde geen vrouwenlijf; ik wilde mijn eigen lijf houden.
Ik besloot geen
aardappels meer
te eten en zág meteen resultaat. Het
afvallen gaf een
enorme kick.
Weer balanceren
op het randje. Ik
was op zoek naar
perfectie en controle.
Maar de echte eetverslaving begon
pas tijdens
Zeg 'ns Aaa. Het
was een tijd van
laxeren en overgeven. Ik weet nog
hoe het leren van mijn teksten gepaard
ging met hevige buikpijn. Door je lijf voortdurend te verstoren
met diëten en ergere straffen,
raakt je fysiologische systeem ontregeld.
Hoofd en lijf slaan op tilt. Vergelijk
het met een computer waarbij je twee knopjes tegelijk indrukt. Je wilt stoppen met eten, terwijl je lichaam juist
smeekt om eten.
Met een buro-out kun je nog wegkomen:
je hebt te hard gewerkt, dat is best stoer, nu moet je even rustiger
aan doen. Maar het is niet stoer
als je een patatje mayo neemt en je
hangt vijf minuten later boven de
wc. Het is bovendien misschien wel de moeilijkste verslaving die er is.
Ja, ook als je het vergelijkt met roken. Met roken kun je stoppen, met
eten niet.
Mijn ouders en collega's wisten
van niks. De schaamte werd groter,
net als de emotionele eenzaamheid.
Na afloop van elk seizoen vertrok ik naar Amerika. Ik had daar een
agent en deed audities. Mijn vriend
David was de enige die van mijn eetstoornis
wist.
We leven in een wereld waarin je
moet scoren. Nu nog meer dan toen.
Anderen vluchten dan in coke of drank. Heb ik ook wel eens geprobeerd, maar het was nooit mijndrug of choice. Mijn keuze was eetverslaving. Het haalde overal de
scherpe randjes vanaf: van de angst, van de onzekerheid, van de pijn. Op
zeker moment
breekje. Emotioneel,
financieel
- alles raakte ik
kwijt.
Ik kon niet meer verder en ging in therapie.
Toen
pas heb ik het
mijn ouders
verteld. Dat
was een eerste belangrijke
stap: eerlijk
proberen te zijn. Dat luchtte geweldig
op. Mijn relatie met David was
gestrand, ik had het daar natuurlijk
moeilijk mee, maar het maakte ook de weg vrij om definitief naar Nederland
terug te gaan.
Acht jaar lang had ik me verslikt
in alle denkbare kuren, diëten en
poeders. De 'boekjeshulp' die ik
kreeg, stelde keer op keer teleur. Totdat
ik me net als eerder in Los Angeles weer bij een lotgenotengroep
meldde. Daar ontmoette ik een meisje
dat het anders deed. Ik vond haar mooi en wijs. Zij had het stoppen met eten achter zich gelaten. Was weer opnieuw gaan eten. Met complete
overgave. Ik deed het haar na.
Kocht bijvoorbeeld een taart en at die achter elkaar op. Weliswaar huilend, maar toch. Zonder nog controle te willen uitoefenen.
In eerste instantie kwam ik aan. Eerlijk gezegd meer dan me
lief was. Maar dat woog niet op tegen de rust die het besef me
gaf dat ik daar niets meer
over te zeggen had. Ik ging
weer een natuurlijk leven
leiden, zonder verdoving,
zonder destructie. Een leven
met al zijn ups en downs. Door een heel intens
besef dat ik niet
van mijn verslaving af moest, maar dat ik mijn verslaving ben,
werd ik langzamerhand vriendjes met
mijn grootste vijand.
Dieetverslaving
in iedere
vorm leidt vooral
af van waar
het echt om
gaat. Door te
gaan eten kom
je er achter
waar je werkelijk
naar hongert.
Als vanzelf
ging het overgewicht er weer van
af. Ik ging lekker
eten en
kwam uit
op wat kennelijk
mijn gewicht
is: zo'n 65 kilo.
Ik bouwde
een nieuw leven op, werd weer verliefd en
kreeg kinderen.
De relatie hield geen stand. Drieënhalf jaar geleden
gingen we helaas uit elkaar.
Ik heb het al die tijd uit de pers gehouden, maar het
kwam tot een scheiding toen
ik in Onderweg naar Morgen speelde. Hoewel ik na een half
jaar opnieuw een relatie kreeg,
met mijn huidige vriend, was het een verwarrende tijd, Wat ook aan
mijn gewicht te merken
was. Ik woog op zeker moment nog maar 57 kilo, maar
dat maakte me op
geen enkele manier
gelukkig.
Als je beseft dat je pijn en je wanhoop bij
je horen, kom je op een
natuurlijke manier daarmee
in balans. Je wordt dan
verantwoordelijk voor wat je
wel en niet kunt. Dat is veel
krachtiger dan welke ingrijpende
truc je ook kunt uithalen met
medicijnen of doorzettingsvermogen. Dat is wat ik op Sonja Bakker tegen heb. Ze is vast een lieve meid,
maar ik ben niet zo pro-Sonja. Zij hamert steeds op discipline. Maar op
wilskracht kom je er niet. Als je volgens de methode Sonja afvalt, moet je je hele leven op dieet blijven. Dat
houdt geen mens vol.
Ik ben eruit gekomen met exact de tegenovergestelde
manier van denken. Juist wel eten in plaats van niet eten.
Er gaat in Nederland elke week
een meisje dood aan anorexia. Zes miljoen Nederlanders zijn te dik en
600.000 kinderen kampen met serieus overgewicht. Ik ben het levende
bewijs van iemand die nu alweer twintig jaar zorgeloos eet zonder dik te worden. Zonder dwang, zonder
dieet, zonder ingreep.
Jaren heb ik gezocht naar het boek dat ik nu maar zelf heb geschreven:
Monster &Mo. Over mijn ervaring en over mijn oplossing. Het
klinkt mooi: waar een wil is, is een
weg. Maar als je je helemaal op de wil concentreert, dan zie je niet
meer hoe mooi de weg kan zijn. Het
heeft lang geduurd voordat bij mij
het kwartje viel, maar door 'ja' te
zeggen tegen eten zei ik eigenlijk voor het eerst ook volmondig 'ja' tegen het leven.
Monster & Mo ligt vanaf 1 oktober in de
winkel.
<< Pagina terug